Marzyło mi się, żeby spotkać wilka? Żeby dla wilka pracować? Jako leczący wilka, a potem pomagający wilkowi wrócić do siebie? No to mam – ogromny Wilk. Zwany tutaj Wolf. Czyli bocznica pociągowa, na której pracuję. Nikt nie był mi w stanie powiedzieć, dlaczego akurat Wilk. Tako i Wilka odwiedzam nocną porą. Wyjemy razem do Xsiężyca, który często tu swoją Łysiną przyświeca.
Do Wilka pędzę jak się zmierzcha. Wskakuję na swojego różowo-seledynowego rzęzia i gnam aż łańcuch furkocze.
A prowadzą mnie nietoperze. Nie – tym razem to nie nazwa ulicy, tunelu, mostu, peronu czy gatunku herbaty… a rozchodzi się o naprawdziwsze latające myszy – die Fledermaus, jak mówią z niemiecka tukej. Śmiesznie? A skąd w języku polskim skojarzenie z perzem? Może to było tak, że Niemiec rzekł do Polaka: „Patrz! To latająca mysz!”, a Polak skrzywił się i rzekł: „Nie, to perz!”. I tak zostało. Brückner w słowniku etymologicznym tego nie potwierdza, ale czy on wiedział wszystko pochodzeniu słów? Dobra, dobra, ale wracamy do pędu dzikiego w stronę wilczej polany. Więc te nietoperze nade mną lecą. Bardzo nisko. Kiedy mijam pewien rowerowy tunel to nagle pojawia się ich dzika obfitość. Żerują na robaki, co tam przy krzaczorach żerują z kolei na coś mniejszego. Niemniej jest to taki optymistyczny akcent mojej drogi do pracy. Wielce radosny. Bo zazwyczaj wyjeżdżam o tej 21:24 jak na skazanie. A za tym tunelem nabieram werwy i gnam z nietoperzami nad głową. Czasem to i ze dwa mnie odprowadzają ładnych paręset metrów. Potem wiraż wielce ekwilibrystyczny i wracają do krzaczorów. A ja dotaczam się korzystając z wcześniejszego nietoperzowego rozpędu do Wolfa.
Bo i przyznać muszę, że wcale z tym przyzwyczajaniem do nocnych zmian nie jest tako jak dumałem. Sądziłem, że człek się przyzwyczaja. Jak do wszystkiego. Czasem tylko nie może się przyzwyczaić do myśli, że przyzwyczaić to się może wszystkiego, jak snuł
Jean Nicolas Arthur Rimbaud. No więc może się i przyzwyczaja, ale potrzebuje na to więcej czasu. Ze mną jest tak, że pierwsze dwa tygodnie były bardziejsze niż następne. Po przyjechaniu z roboty cięgiem spałem tylko raz 6 h, jak mi pewien Kenijczyk Michael Agawo doradził, bym piwo rankiem wypił, to będę spał jak dziecko.. raczej jak pijak. Przymusiłem się, bo piwo z rana to mi się w ogóle nie harmonizuje. No, ale trzeba pamiętać, że to jakby po pracy... W każdym razie… wypiłem. Pomogło… raz. A teraz znów pośpię z rana 3 godzinki, a potem wieczorem się przymuszam, żeby chociaż ze dwie dospać, bo inaczej dramat. Nawet jak piwo wypiję. Ale jak nie pomogło dwa kolejne razy to porzuciłem przymuszanie się do chmielu świtkiem rankiem. Ale, ale… człek jak się nie przyzwyczai, to sobie jakoś inaczej radzić musi. Poprzednio pisałem, że dosypiałem podczas przerw na ławeczce w kantynie. Ino jak się okazało ówczesna moja Kurrrra! (z tureckiego – ekipa/grupa/drużyna – piszę dla tych, którzy „Kurrrry!” nie czytali)była wyjątkowa. Bowiem tylko jedna z osób owej załogi nie paliła, więc chcąc się zaciągnąć wychodziła z kantyny. Inne grupy to już palacze w miażdżącej przewadze, więc palą w środku bez żenady. Tako wykurzono mnie dosłownie i w przenośni.
Znalazłem wówczas w magazynku palety. I się na tych paletach bardzo wygodnie uwalałem i spałem ile mogłem. Wnet jednak zarzucono palety pod sam sufit niemal, kartonami z papierem toaletowym i innymi materiałami potrzebnymi do sprzątania i wypełniania pociągów. Wyniosłem się z magazynku. Długo jednak nie szukałem nowego barłogu, bo okazało się, że za rogiem zrzucono kilka warstw palet! Tako miałem wyro pod chmurką. Z widokiem na latarnie i przemykający księżyc. Cudnie… do czasu. Pogoda się zachmurzyła i zaczęła spluwać deszczem. I znów uszy po sobie położyłem, ogon zaś pod siebie i poczłapałem w stronę zadymy, która już sama nie mogła wytrzymać w tym pomieszczeniu, więc zaczęła się wszystkimi możliwymi szparami ulatniać. Nijak mi się nie chciało tam włazić, no ale moknąć też nie chciałem… I wtedy, mijając ów zawalony materiałami magazynek, kątem oka dojrzałem, że jako napisałem wyżej - 
kartonów wiele pod sam sufit niemal. N-I-E-M-A-L! Ja się nie wsunę? Ja sobie nie poprzesuwam? Ja? I teraz mam gawrę jak na Beorna prawdziwego przystało. Skitrany tak, że nikt mnie nie jest w stanie dojrzeć. Mam dwie drogi ewakuacyjne, przez które mogę szybko umknąć na jedną, bądź na drugą stronę. Lampka sobie świeci jarzeniowa nade mną, więc gdy z jakichś niewyjaśnionych przyczyn spać mi się nie chce, to i książkę poczytać mogę! A jak jednak oczy się kleją to sobie daszek z kartonu pustego montuję. Pod głowę mam mięciutkie szmatki. Takie nówki-nieśmigane, do czyszczenia luster. O delikatności mchu! Ha! Tako jak jest przerwa albo wcześniej nieco uda się skończyć robotę, a wyjść przed czasem nie można, to śpię lepiej niż we wyrku mojej dziupli! Póki co o mojej gawrze wie jeden Włoch, zwany Buldogiem. Robi wrażenie gbura i buca, ale bardzo sympatyczny gość. I on raz mnie nawoływał, a ja ze snu wyrwany nieopatrznie łeb wychyliłem, a on jak stał tak padł na podłogę i zanosił się takim śmiechem, że myślałem, że się chop udusi. Zeskoczyłem więc szybciorem nim nadciągnęli inni. Ale gdy nadciągnęli, Buldog, wstał, otrzepał się – zrobił poważnie gburowatą minę i powiedział: „No, co się gapicie, do roboty!”. I poszliśmy. Od tamtej pory wie gdzie mnie szukać i budzi mnie drąc się z kantyny. Wonczas zwlekam się z łoża toaletowego i człapię na perony.
Wie też pewien Turek. Zupełnie nietypowy spośród tych, których poznałem. Świetnie mówi po niemiecku, poprawia co rusz nawet Szwajcarów, co z włoskiej części Helvetii ściągnęli do Basel. Nie słucha muzyki tureckiej z komórki. W ogóle nie wyciąga swojej komórki, co tu jest ewenementem! Nasir ma koło pięćdziesięciu lat. Od trzydziestu mieszka w Basel. Co nie tłumaczy jego znajomości niemieckiego. Wielu tu z większym stażem emigracyjnym, a ich poziom języka jest tylko nieco lepszy niż mój po miesiącu pobytu… Nasir jak ma wolne to mknie do Włoch. Do muzeów. Teraz wybiera się do Londynu. Pogadalim nieco o zbiorach bazylejskich, ale niestety aż tak zaawansowany mój niemiecki nie jest, żeby rozpływać się o obrazach Hansa Holbeina czy Lautreca… Ale chyba mnie polubił. To taki porządny gość, co to wszystko robi na glanc i od innych tego wymaga. Nie trzeba robić na „pim-pa-da-pum”, czyli szybko, jak ponoć od Włochów się przyjęło określać, a przede wszystkim dokładnie. Buldog zlewa. U niego to chyba sprząta się dokładnie, bo na początku jest strach, a potem jak już się nawet odkryje, że Buldog do rany przyłóż, choć co rusz pierdzi bez krępacji, nawet podczas jedzeniowej przerwy, to i tak się pracuje dobrze. Może nie perfekcyjnie jak u Nasira, ale tyle ile trzeba, żeby nikt się w razie kontroli nie miał do czego przyczepić.
Ale jest jeden taki Turek, z którym miałem spięcie. Nie pamiętam jak ma na imię. Dajmy na to, że Burak (naprawdę jest takie imię tureckie, tylko akcentowane na drugą sylabę). Też mniej więcej w wieku Nasira, ale częściej mówi po turecku niż po niemiecku. Na dzień dobry wyśmiał mojego poobijanego Sony Ericssona, pokazując, że na jego iPhonie to może sobie pornole oglądać, co mi też zaraz zaprezentował wciskając telefon w moją rogówkę. A na ekranie była Pani tak rozkraczona, że niemal jej było widać nerki. Zrobiłem jedną ze swoich wymownych min, która wprawdzie eufemistycznie, ale jasno wyraża, co ja myślę o rozmówcy. Wówczas wyrażała w wersji eufemistycznej „odejdź genitalio”, ale bez problemu można zrozumieć, że tak naprawdę na myśli tej miny jest zwrot znacznie bardziej dosadny, a mianowicie: „spierdalaj chuju”. Tako nie przypadliśmy sobie do gustu. A jak ktoś tak mi podpadnie, to ja już nie bawię się w „a odpuszczę, wszak to tylko kilka dni” albo jakieś „mijanki”… Dopieprzam się do wszystkiego, co mi się nie podoba, choć to przecież szef kurrry. Więc jak mi palił pod nosem, gdy czekaliśmy na przyjazd pociągu. Powiedziałem mu, że nie powinien tutaj palić.
- Dlaczego? – zapytał z tą swoją miną, jakby miał się zaraz zesrać.
- Bo śmierdzi – odpowiedziałem z miną, jakby właściwie już się zesrał.
- Ale ja mam taką potrzebę – paplał zza przymrużonych ślepii.
Więc ja wycedziłem przez zęby:
- Jak ja mam potrzebę się zesrać, to nie sram komuś pod nosem, ale może dla ciebie zrobię wyjątek.
Także nasze stosunki nie układały się najlepiej. W tej samej grupie pracował Michael z Kenii. Próbował łagodzić. Potem wziął mnie na bok i radził, bym odpuścił. Że to nic nie da, a co gorsze, kłótnia nie skończy się tutaj, a w biurze. Że na pewno buc poleci i będzie paplał. A wówczas mogę stracić robotę. Bo coś tam dopowie, zmyśli. Ponoć Michael na początku swojej pracy na peronach, jakieś 8 lat temu, niemal się z nim pobił. Ma jednak taką przewagę, że lepiej mówi po niemiecku, więc jak został wezwany do biura, to wytłumaczył wszystko znacznie płynniej i sensowniej. Nic nie powiedziałem, że i ja mam przewagę. Nie językową, ale „plecową”. Wszak robotę załatwił mi tu Przyjaciel mojego Taty, który tu szefem szefów, więc jakby co, to też będę mógł się wytłumaczyć. Ba! wytłumaczyłem. Bo i chaos wielki w pracy z tym Burakiem. Michael pracuje krócej, a lepiej wyrozumie zasady i rozpiski. Hmmm.. być może niedługo dojdzie do roszady w tej „kurze”. Taką szarą eminencją jestem troszkę… Oczywiście nikomu nie mówię, że znam tego a tego. Po prostu przyjechałem na wakacje do pracy. A potem wracam na studia.
Nie lubię generalizować, ale słyszałem, że dość często się zdarza, że Turcy chcą wypchnąć z roboty „obcego”, by wprowadzić „swojego”. Włosi tak nie robią. Na pewno nie tak często. Podobnie emigranci z Afryki – też chcą po prostu pracować. Do tego Turcy mają częściej rasistowskie zagrania. Michealowi dolali kiedyś do jego kartonu z sokiem płynu do czyszczenia kibli… Michael skończył w szpitalu. Nic nikomu nie udowodniono. Michael tylko zmienił grupę. Tako i tutaj na Wilku bywa, że człowiek człowiekowi… człowiekiem! Ale i tak Michael woli na wszelki wypadek nie trzymać jedzenia w kantynie. Na przerwy chodzi do kuchni sąsiadującej z szatnią, gdzie w szafkach pod kluczem trzymamy swoje rzeczy osobiste. Tako i ja chadzałem z Michaelem śniadać… kolacjować… Jakiś pomysł na nazwę posiłku spożywanego o 2 w nocy?
No, ale np. ów Nasri czy kilku innych Turków, to naprawdę sympatyczni ludzie. Także ci co w kółko słuchają tureckiej muzyki z komórek jak Saliun czy Johann z poprzedniej peronowej opowieści. Dlatego Buraka olewałem. On się czasem przypieprzał, ja mu odpowiadałem werbalnie, miną lub gestem i jakoś dociągnęlim bez rękoczynów do końca wspólnych sprzątań. Bo jako tłumaczyłem, tylko ja pracuję tutaj na nocne zmiany przez cały czas. Inni – na stałe zatrudnieni – wolą, co zrozumiałe, pracować w ciągu dnia. Niemniej, raz w miesiącu przez kilka dni, czasem tydzień, mają swoje „nocne dyżury”. Tako ja co rusz zmieniam „kurrrę”, a w każdej „kurze” inne zwyczaje, inne punkty ciężkości, inne punkty newralgiczne. Nawet te dotyczące prostej wydawałoby się czynności sprzątania toalet pociągowych. Jedni szefowie trup uważają, że najważniejszy jest kibel, a reszta, to jak jest czas. Inni zaś że koniecznie podłoga i lustro… No, są i tacy jak Nasri, którzy wszystko uważają za konieczne. Nasri jednak nie robi tego ze względu na zgłaszane reklamacje (nie sądzę, by mu się kiedyś takie przydarzyły), ale z powodu wrodzonej pedanterii.
Raz podpadłem Nasriemu. Ale głupio mi było. Musimy bowiem zostawiać dwie rolki papieru w każdej toalecie. A jak są jakieś resztki to wywalać… Ale mi szkoda, że tyle tu się papieru marnuje. Niby makulaturowy, ale jednak. Przecież do makulaturowego też trzeba energii skądś, więc kombinowałem tak, że dokładałem jeden, a zostawiałem np. dwa niepełne. Więc w sumie było i tak więcej niż dwie rolki. Ale Nasri się nieco zdenerwował. Znaczy nie podniósł głosu – ale właśnie to jest umiejętność upomnienia. Może nawet i Rudolf Steiner, by pochwalił taki sposób. Trudno go jednak wytłumaczyć. Jak Nasri powiedział, że podpadłem, to nie musiał krzyczeć, wyklinać. Pokręcił tylko głową i rzekł: „Oj, Młody podpadłeś. Jak to jest? Czemu tak zrobiłeś? Przecież prosiłem.” I mi tak głupio potwornie było. Próbowałem tych argumentów ekologicznych, a on, że tak, tak, rozumie, ale takie są tu zasady i trzeba się ich trzymać, bo jakby co to on będzie miał problemy. Jeszcze jakoś tak koślawo próbowałem, że właśnie dobrze by było z kimś pogadać, że to nie tylko nieekologiczne ale i nieekonomiczne. Że tyle by mogli zaoszczędzić… Nasri tylko kręcił głową. Wtedy ja spróbowałem inaczej: „Nasri, no przepraszam. Tak jakoś mam. Nie z lenistwa przecież, a naprawdę z tego mojego myślenia ekologicznego, no i zrozum, przecież jak szybko skończy się papier, to na czym ja będę spał podczas przerw..?”. Wtedy zaczął się śmiać, poklepał mnie po ramieniu i powiedział: „Oh, Junge, Junge… ale następnym razem zostawiaj dwie, dobra?”. No i zostawiam dwie. Hmm… u Nasriego. U innych wciąż kombinuję. A Burakowi to bym chętnie jakiś sabotaż sprowokował.
I wcale po doświadczeniach z Burakiem nie przewartościowało mi się pozytywne myślenie o wielokulturowym społeczeństwie. Wciąż uważam, a może jeszcze bardziej się w tym utwierdziłem, że różność to konieczność dla rozwoju – myśli, nauki, sztuki, a także tolerancji, akceptacji, a wreszcie afirmacji „innego”. Trzeba się dotrzeć. Buraki trzeba dotrzeć. Zetrze się chropowatość, piasek chrzęszczący między zębami się zmyje. No, a w ostateczności można zrobić surówkę z Buraka… Żart oczywiście. Zaznaczam ze względu na niedawne norweskie wydarzenia. O właśnie, od innego Buraka już usłyszałem, że mam norweskie rysy i czy przypadkiem nie zacznę tu strzelać… Tak się rodzą stereotypy, a z nich niechęć, nienawiść i tragedie.
Czego nie udało mi się osiągnąć z papierem, udało się osiągnąć na poziomie ekologicznym gdzie indziej. Inną też drogą… W związku z tym, że pomiędzy kurrrami wieść się rozniosła, że jestem studentem, to teraz niektórzy dopytują, a co to ja studiuję. Mówię, że literaturę. Ale niektórzy nie rozumieją tego słowa. Musiałem im w tłumaczu googlowskim na iPhonie przekładać na turecki. I już już myślałem, że załapali, gdy nagle jeden z nich zapytał czemu tak długo studiuję. Więc znów chwyciłem iPhona i wklepałem „PhD”, „doktorat”… nie wiem, co im wyszło, ale nagle wszyscy zakrzyknęli, że aaaa… że już wiedzą. Będę doktorem! Zaczęli krzyczeć. Pytali od czego będę doktorem. Któryś z plemienia Buraków zapytał śliniąc się i przewracając sprośnymi oczkami czy aby nie ginekologiem… więc mu powiedziałem, że wręcz przeciwnie – urologiem! I tak zostało. Jestem doktorem in spe urologii… I nagle się poniosło po innych kurrrach. Już nawet mi się nie chce prostować. Ale dzięki temu ugrałem poważanie i zyskałem posłuch.
W ten też sposób udało się zaszczepić ekologiczną propagandę… Właściwie wegetariańską! A było to tak, że pewien również sympatyczny Turek – Mahmet prowadził ożywioną dyskusję z Namirem – Pakistańczykiem. W końcu Namir przyszedł do mnie, i zapytał po angielsku: „Słuchaj w związku z tym że jesteś już prawie doktorem, to pewnie będziesz wiedział – ja zrobiłem poważną minę, zmarszczyłem czoło i zachęciłem go do kontynuowania – Chodzi o to, że zastanawiamy się z Mahmetem czy jedzenie mięsa może powodować zmęczenie większe? Bo ja mówię Mahmetowi, że tak, że przecież jak się dużo mięsa je to się pić chce, a jak się człowiek opije, to się ciężej chodzi. Prawda?” No więc ja, zamyśliłem się chwilę, ale nie tak jakbym nie wiedział co powiedzieć, ale jakbym próbował przetłumaczyć z języka specjalistycznego na język prostszy. Tako rzekłem po kilku sekundach ciszy: „Widzisz, Namirze, częściowo masz rację, tak, tak masz rację – trzeba połechtać tego kogo chce się popropagandować – jednak to bardziej chodzi o to, że aby strawić mięso nasz organizm potrzebuje dużo energii. Znacznie więcej niż np. do trawienia warzyw. Jednak najlepiej przyswajalne są dla ludzkiego układu pokarmowego robaki!” Namir się skrzywił, co było pożądaną reakcją, a ja perorowałem dalej: „Wnosząc z Twojej miny, widzę, że nie masz ochoty na żuczka, zatem pozostają warzywa, owoce, zboża.” Potem jeszcze zapodałem niby już jako ciekawostkę, ale wspierającą teorię, o drużynie amerykańskich lekkoatletów, którzy stosują dietę wegańską (tu wytłumaczyłem co zacz) i odnoszą sukcesy na olimpiadach! Namir pognał w te pędy do Mahmeta ciesząc się, że miał częściowo rację i podzielił się informacjami od niemal doktora. Włączyli się inni do rozmowy. Pokiwali głowami i.. na drugi dzień zamiast mięsa w mięsie z sosem mięsnym przynieśli pomidorki, kiście winogron, serek turecki, chlebek ciemny przez żonę pieczony… a po dwóch dniach mi powiedzieli, że super się czują. Że to jednak prawda i chociaż nie mają zamiaru rezygnować z mięsa, to jednak postarają się ograniczyć. Dotąd nikt mnie nie pytał czy ja jem mięso czy nie. I dobrze. Niech tak zostanie. Mam w tym także taką korzyść, że znoszą różne warzywa ze swoich ogródków. Pyszne pomidorki, którymi zajadam się na przerwach, a przy których moje bidne aldikowe tomaty pachną i smakują, jakby leżały kiedyś przez chwilę w skrzynce po tych ogródkowych… Czysty zysk więc!
Zysk mam też w postaci znalezisk. Kolekcja kapeluszy powiększyła się do czterech. Parasoli mam też cztery. Tzn. pięć. Ale ten piąty, to taki robotniczy. Trzymam go w szafce peronowej w razie deszczu. Pozostałe cztery to raczej takie eleganckie. Jeden w kratkę, jeden taki suvenirowy – z wymalowanymi helvedzkimi pejzażykami i ze zdaniem „Szwajcaria jest piękna” napisanym w 6 językach. Dwa pozostałe to takie sprytne małe czarne. Trafił się też zielony plastikowy termos. Sweterek czarny od Ralpha Laurena, co jak mi powiedzieli modni chłopcy pracujący ze mną, że to bardzo dobry i drogi projektant. Czy to nie o nim było w „Przyjaciołach”? Cóż jeszcze… dzisiaj znalazłem iPhona, ale zaraz oddzwoniłem na numer, od którego było 5 nieodebranych połączeń i ucieszyłem jednego Pana Francuza, że jest, że znalazł się, że nikt nie dzwonił na koniec świata i jutro będzie mógł sobie odebrać z dworca. Wprawdzie jak oddałem tego iPhona to jeden z współpracowników rzucił, że on by nie oddał, że to 600 franków, najnowszy model… ale odwróciłem się i poszedłem zanim skończył wywód. Wszak nie chciałbym, żeby ktoś znalazłszy mój telefon opchnął go. Wolałbym, żeby mi oddał. A skoro tak, to i ja nie mogę inaczej postępować, bo byłoby to bez sensu. Nie ma tutaj biura rzeczy znalezionych. Zatem zasada jest taka, że jeśli nikt się nie zgłasza, to bierze znalazca. Wyjątkiem są właśnie telefony, dokumenty, portfele – wonczas staramy się skontaktować z właścicielem. Podobnie zrobiłem z plikiem map geodezyjnych. A także z pendrivem jakiegoś Włocha, o czym wniosłem z plików, które na nim były zapisane. Znalazłem jeden adres emailowy, więc napisałem, że taki pendrive 1GB znalazłem i mogę odesłać, tylko proszę podać adres. Nikt nie odpowiedział, więc mam ja. A dzisiaj znalazłem 2 zupełnie nowe biustonosze! Biały i szary. Kupione wczoraj tj. 10. 08. 2011 o 17:11 w sklepie C&A. Rozmiar D. Jest paragon. Napisane też jest, że do trzech tygodni mogę zwrócić. Hmmm… może. A może ktoś chętny? Albo może będę jakieś konkursy robił z nagrodami w ramach bloga? Czasem trafiają się też monety różnych walut. Najczęściej oczywiście to kilka franków, ale raz było 20 euro w monetach wyrzucone do śmietnika... A wracając raz po pracy na wystawce przed jednym z domów znalazłem w śmietniku obraz z potłuczoną szybą. Właściwie to nie wiem czy to obraz. Jakaś praca graficzna. Nawet niespecjalnie mi się podoba, ale jakoś te białe ściany mi bardziej wadziły. Więc mam. Dużo na nim napisów i nie chce mi się przedzierać przez tłumaczenie, więc jeśli ktoś biegły i chętny, to jam ciekaw treści. Wisi wszak nad łóżkiem moim, więc może jakiś wpływ ma. Może jednak wyrzucić powinienem, a sen wówczas wróci błogi i nieprzerywany? Oto, obraz:
No właśnie powroty z Wilka. Znacznie bardziej radosne, choć bardziej wewnętrznie. Jednak jak sobie człek pobiega po peronach i pociągach, to pada potem jak ta szmata. Ale, ale… mimo wszystko nie pędzę z myślą o łóżku. Po drodze bowiem mam kilka rytualnych już spotkań. To już nie latające myszy. Kotów kilka przebiega. Kotów nielotów, więc nietoperze jakby co – bezpieczne. Najbardziej jednak zachwycony jestem ze spotkań z Łasicą. Widać nasze ścieżki (e)migracyjne się przecinają. Pani Łasica, niemal codziennie pojawia się na widoku. Teraz kiedy już wiem, że często ją mogę tam spotkać, zwalniam i nie pedałuję. Sunę w cichościach oponowych, a wtedy albo widzę jak Łasica przemyka przez osiedlową uliczkę, by niejasnych mi przyczyn zasiąść na masce Saaba (hmmm… ja też bym chciał mieć Saaba, ale aż takiej korby nie mam, bym obsiadał komuś samochód wymarzonej marki). Zapewne czasi się na coś. Czasem jak jadę, to już siedzi wpatrzona w przestrzeń nad niedalekimi peronami. Zdarza się, że dłubie coś pod lipą. A raz zatrzymałem się od niej nie więcej niż 2 metry, a ona w tym swoim filozoficznym zawieszeniu nie spostrzegła się… a gdy nagle wyczuła, że coś jest nie tak – zamarła wpatrzona we mnie. Wolniutko więc się oddaliłem. Nie uciekła. Została. Odprowadziła mnie wzrokiem i chyba kontynuowała medytację. Cieszyłem się w środku, że jednak nie zwiała. Pewnie bała się ruszyć, ale może choć trochę wyczuła, że nie grozi jej ode mnie nic złego. Wstyd mi bowiem za mój gatunek, że doprowadził do tego, że inne zwierzęta przed nami uciekają. Rwą jak tylko pojawimy się na horyzoncie. A przecież takie sarny, jelenie pozwalają o wiele bliżej podejść wilkowi – potencjalnemu zabójcy. Widać nie taki Wilk straszny. Ten mój też nie. Oswoiliśmy się z Wolfem. Gorzej z niektórymi ludźmi. Ale widać tak to już jest.
Wilki, nietoperze, szczury na peronach, o których było ostatnio (mają się dobrze i pozdrawiają czytających bloga), koty, kurrry, smoki… a jeszcze są wieloryby, ren, sowy… tak, tak są. Są tam, gdzie dzieją się najbardziej niesamowite spektakle w Bajzlu. To odkrycie znacznie radośniejsze i większe, nieporównywalne zupełnie do odkrycia Aldika, przeżycie estetyczne jeszcze trudniejsze do opisania niż to przed dziełami Holbeinów, Chagalla i Scholza razem wziętych, bardziej tajemnicze niż manufaktura z metalowymi cudeńkami, coś znacznie bardziej mistyczne niż zajęcia z duchowości w Goetheanum, choćby prowadzone przez samego objawionego Rudolfa Steinera, emocjonujące dogłębniej niż starcia z Burakiem, ba! chyba nawet bardziej niż spotkania z Łasicą i nietoperzami, choć i latające myszy tam, ale inaczej jakby, bliżej, mocniej. Fantasmagorycznie!
.jpg)
